تکنوکراسی نه تنها راه تحول ایران در دوران پس از جنگ هشت‌ساله، بلکه تغییری در سیاست‌های اقتصادی ،با توجه به تغییر دولت در سال‌های آغازین، انقلابی ایدئولوژیک به حساب می‌آمد. شکلی از سیاست اقتصادی با تعریف غربی‌اش که اجرا شدن آن در کشوری انقلابی یقیناً با چالش همراه می‌شد. مستند «شورش علیه سازندگی» با در کنار هم نهادن نظر موافقان و مخالفان، سعی در تشریح ساز و کار چنین سیاستی از سوی چهارمین رئیس‌جمهور ایران دارد و از سویی روند پیاده‌سازی این شکل اقتصادی را بیان می‌کند. تکنوکرات‌های اولین دولت پس از جنگ هشت‌ساله، در جوی انقلابی، احتمالاً اول‌بار بود که با چنین واژه‌ای روبرو می‌شدند؛ که به طور طبیعی، پیاده‌سازی مؤلفه‌های آن در چنین جو انقلابی‌ای با انتقاد شدید همراه می‌شد. «شورش علیه سازندگی» مستندی است که با تمرکز بر موضوعی ویژه، از شمایل پرتره خارج و به اثری پژوهشی تبدیل می‌شود؛ بدین‌صورت که شخصیتی تأثیرگذار در دهه اول انقلاب ایران و البته حساسیت‌برانگیز در دهه‌های ۳۰ و ۴۰، در این مستند تنها با تأکید بر سیاست اقتصادی‌ مورد نظر خود در دوران ریاست‌جمهوری‌اش بررسی می‌شود و هاشمی رفسنجانی و سیاست اقتصادی‌اش، با توجه به آن چه که خلال مصاحبه‌ها بیان می‌شود؛ در مرکز قضاوت این مستند قرار می‌گیرد. مستند با بهره بردن از آرشیو، گفتار-متن و مصاحبه، روایتی خطی را با توجه به دو دوره ریاست جمهوری هاشمی می‌سازد. روایتی که می‌توان آن را تراژیک تلقی کرد، زیرا آغاز ماجرایی مربوط به شخصیت محوری مستند است؛ که با قدرت رسیدن او آغاز و با شکست همان سیاست اقتصادی‌اش به پایان می‌رسد. این زاویه تراژیک، آن جایی بیشتر به چشم می‌آید که در بخش پایانی، مستندساز با نمایش آرشیو اختصاصی یا به عبارت بهتر آرشیوی که برای اولین بار به مخاطب نمایش داده می‌شود، تلخی این شکست اقتصادی را از زبان خود سوژه انسانی و نزدیکانش بیان می‌دارد.