در دوره‌ای که دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان شکل گرفت، شرایط سیاسی ایران بسیار حساس و شکننده بود. انقلاب اسلامی تازه به پیروزی رسیده بود و گروه‌ها و جریان‌های مختلف سعی داشتند نقش و جایگاه خود را در روند آینده کشور تثبیت کنند. در این میان، برخی افراد و جریان‌ها مطرح شدند که گفته می‌شد با نفوذ خارجی همراه یا به‌نوعی وابسته به قدرت‌های بزرگ بودند.

یکی از موارد جنجالی آن زمان، مسئله فعالیت اعضای سازمان مجاهدین خلق و تصوراتی مبنی بر حمایت برخی جریان‌ها از نفوذ آنان در ساختار دولت بود. این سازمان پس از انقلاب به‌دلیل تضاد ایدئولوژیک و سیاسی با جریان اصلی انقلاب، به آرامی از حمایت عمومی فاصله گرفت. شایعات و اسناد مختلف، ادعاهایی را درباره تلاش برخی افراد برای انحراف مسیر انقلاب و دستیابی به قدرت از طریق نفوذ مطرح کردند.

هم‌زمان، شایعه‌هایی پیرامون تأثیرگذاری مستقیم یا غیرمستقیم نیروهای خارجی، به‌ویژه آمریکا، بر بخشی از سیاست‌مداران و تصمیم‌گیران وقت وجود داشت. برخی ادعا می‌کنند که این جریانات، نه‌تنها برای بی‌ثبات کردن انقلاب کار می‌کردند، بلکه در پی بازگرداندن نفوذ گذشته خود در ایران نیز بودند. نتیجه این تلاش‌ها، ایجاد تردیدهای عمومی و چالش‌هایی جدی برای دولت موقت بود که نهایتاً با استعفای بازرگان خاتمه یافت.

تاریخ نشان می‌دهد که این دوره تنش‌آلود، یکی از حساس‌ترین مراحل انقلاب بوده است. ابهامات بسیاری درباره وقایع مربوط به آن دوران وجود دارد؛ موضوعاتی که بررسی آن‌ها همچنان میان مورخان و تحلیل‌گران تداوم دارد. برای آگاهی بیشتر و دسترسی به مستندات مرتبط، منابعی همچون عصر تی وی می‌تواند کمک‌کننده باشد.