فعالان و رهبرانی که در این جنبشِ برای عدالت زندگی می‌کنند و نفس می‌کشند، برای شما فیلمی دربارۀ شهر فرگوسِن آورده‌اند، از همین شهر، به روایتِ مردمی که اینجا زندگی می‌کنند.

وقتی پلیس، نوجوانِ غیرمسلح، مایکل براون را کشت و او را برای ساعت‌ها در خیابان رها کرد، نقطۀ عطفی برای شهروندانِ بخشِ سَنت لوییس پدید آمد. سوگواری، تنشی بلندمدت، و خشمی تازه‌شده شهروندان را گرد هم می‎آورد تا شب‌زنده‌داری و به این تراژدی اخیر اعتراض کنند. در روزهای پیشِ رو، هنرمندان، موسیقی‌دان‌ها، معلم‌ها و والدین به مبارزانِ راهِ آزادی بدل می‌شوند و در اولین ردیف از صف‌ها می‌ایستند تا عدالت‌خواهی کنند. همچنان که گارد ملی با تسلیحاتِ در ردۀ جنگی به شهر فرگوسِن سرازیر می‌شود، این اعضای جوانِ جامعه مشعل‌دارانِ جریانِ جدیدِ مقاومت می‌شوند. برای این نسل، مبارزه بر سرِ حقوق بشر نیست، بر سرِ حقِ زندگی است.

شاید برای لحظه‌ای فکر کنید که بعد از آن همه دیدنِ صحنۀ اعتراضات و عقب‌رانی‌ها در شهرِ فرگوسِن در ایالت میزوری که در چرخه‌ای بی‌پایان در اخبارهای تلویزیونی در نیمۀ دوم سال 2014 تکرار شدند، آن تصاویر احتمالاً دیگر نتوانند شما را شوکه یا حیرت‌زده کنند. با این حال، وقتی در مستندِ «خیابان مال کیست؟» شاهدِ صحنه‌هایی پر از هرج‌ومرج و صداهای گوش‌خراش خواهید بود، شاهدِ گاز اشک‌آور و تانک‌ها و بدن‌هایی که روی زمین انداخته شده‌اند، خشمِ شما با خشمِ سرچشمه‌گرفته از پشتِ دوربین رقابت آغاز می‌کند. این مستندِ خارق‌العاده کاری است از صَباح فولیان و دِیمون دِیویس. تصویری از چکمه‌های بر زمین کوبیده‌شدۀ پس از قتلِ مایکل براون جونیور و جنبشی که جرقه‌اش از آن رویداد زده شد: این مجموعۀ امپرسیونیستی از یادآوری‌ها و گسیل نیروها به خط مقدمِ شهری و خبرنگارشدنِ شهروندان نمی‌توانست از این حیاتی‌تر باشد. «بهترین» مستند سال 2017 بودن، موضوعی سلیقه‌ای است؛ اما شکی نیست که این مستند جانفرساترین مستندِ این سال است.

بعد از ناامیدی از پوششِ رسانه‌ایِ آنچه واقعا در حومۀ سَنت لوییس اتفاق می‌افتاد، پس از این که تحت شرایطی مشکوک نیروهای پلیس به پسر 18سالۀ غیرمسلح شلیک کردند، فولیان و دیویس کار خود را آغاز کردند. آن‌ها به همراهیِ لوکاس آلوارادو فارارِ عکاس که حالا فیلمبردار شده بود، از حیاط‌خلوت خانه‌شان شروع کردند تا واکنش محلی‌ها به شهرِ نیمه‌پلیسی‌شده را مستندسازی کنند. در این مستند از حقیقت‌گراییِ رسانۀ اجتماعی استفاده شده است تا احساس درموقعیت‌بودن را با اضافه‌کردنِ چندلایۀ اضافه از ماجرا، بهتر نشان دهد. در این مستند می‌بینیم که تیرهای هواییِ هشداردهنده شلیک می‌شوند و بعد شلیک‌های اصلی. صدای والدینِ مایکل را می‌شنویم که از مرگِ فرزندشان زاری می‌کنند و صدای فریاد دیگران را که بر قاضی خشم گرفته‌اند؛ چون نتیجه گرفت مردی که به مایکل شلیک کرد، نباید مجازات شود. کلیپی که در آن فیلم‌سازان نشان می‌دهند دارِن ویلسون به جورج استِفانوپولوس می‌گوید که شما نمی‌توانید در دل احساساتِ نژادپرستانه‌تان را حفظ کنید اگر مامور اجرای قانون باشید، لحظه‌ای عالی از اختلافاتِ شناختی را به تصویر می‌کشد. همچنین، ما با تعدادی از کسانی دیدار می‌کنیم که می‌خواهند مطمئن شوند صدایشان شنیده می‌شود، از دیوید ویت، فیلمبردار فیلمِ «تحت نظر پلیس» که بر مستندسازیِ رفتار نیروهای پلیس متمرکز است، تا بریتانی فِرِل که صاحب‌امتیاز و مالکِ پروژۀ «انقلاب غذایی» است. فِرِل این پروژه را برای خاطرِ زنِ سیاه‌پوستِ دیگری راه انداخته است؛ اما بخشی از بیداریِ سیاسیِ خودش را نشان می‌دهد که با مرگِ براون رخ داده است.

گرچه، بیشترِ چیزی که ما می‌بینیم، خشمِ خالص و فیلترنشدۀ هم‌محله‌ای‌هاست: زمانی که اعضای گارد ملی، مردمی را تهدید می‌کنند که به دنبال پاسخ‌اند و خروجی‌های خبر ملی تنها تصویری که از ساکنان شهر فرگوسن نشان می‌دهد اراذل و اوباشی سرکش و اغتشاش‌گر است. با وجود این، فیلم‌سازان نیز جشن پیروزی‌ای را بازگو می‌کنند که از این تراژدی سرچشمه گرفت. توجه این فیلم‌سازان به این است که چگونه این رویداد هیزم به آتشِ جنبشِ «زندگیِ سیاه‌پوست‌ها مهم است» ریخت و زمان برنامه‌های تلویزیونی را وقفِ رویدادهای کارگشای اکتبر در شهرِ فرگوسن کرد. به هیچ وجه نمی‌توان از نژادپرستیِ بارز و دوروییِ عیانِ قدرت‌هایی چشم پوشید که واکنش‌هایشان به این سوگواری‌ها اوضاع جامعه را تا حد اعلا وخیم‌تر کرد.

این فیلمی پرخشونت و دردناک است: گاهی حس می‌کنید این صحنه‌ها درست کنار هم چیده نشده‌اند و آشفته‌اند؛ در حالی که خالق‌های این فیلم در حال فرار از دست قانون بوده‌اند. با این همه، وقتی فوریتی در کار است، چه کسی به شُسته‌رُفته‌بودن اهمیت می‌دهد؟ مستند «خیابان‌ مال کیست؟» با نقل‌قول‌هایی از مارتین لوتر کینگ و مایا آنجِلو و اعلامیۀ استقلال امریکا به هم متصل شده است. این مستند با تصویرِ دختربچه‌ای در حال فریادزدن تمام می‌شود که وظیفه دارد برای آزادیِ خودش بجنگد و وظیفه دارد پیروز شود. صدای این دختربچه گرفته و خشن است؛ اما شبیه همۀ کسانی که در این مستندِ قدرتمند حضور دارند، صدای او نیز شنیده می‌شود.